Search This Blog

30/05/2014

'જોહર મેહમૂદ ઇન હોંગકોંગ ' ('૭૧)

ખૂબ હસાવે તેવી નૉનસૅન્સ ફિલ્મ

ફિલ્મ : 'જોહર મેહમૂદ ઇન હોંગકોંગ ' ('૭૧)
નિર્માતા : મદન ચોપરા-કે.ઝેડ. શેઠ
દિગ્દર્શક : એસ.એ. અકબર
સંગીત : કલ્યાણજી-આણંદજી
ગીતો : કમર જલાલાબાદી-ઈન્દિવર
રનિંગ ટાઇમ : ૧૬ રીલ્સ
થીયેટર : યાદ નથી (અમદાવાદ)



કલાકારો : આઇ.એસ. જોહર, મેહમુદ, સોનિયા સાહની, અરૂણા ઈરાની, પ્રાણ, કમલ કપૂર, આગા, રામાયણ તિવારી, મજનૂ, પૉલસન, જુ. મેહમુદ, મુકરી, રાજકિશોર, હારૂન, ટુનટુન, મનોરમા, મધુમતિ, ખૈરાતી, મુરાદ અને બી.બી. ભલ્લા

ગીતો
૧. હમ તો તેરે હૈં દીવાને, તુ માને યા ન માને... મુહમ્મદ રફી-મન્ના ડે
૨. જલતી હૈ દુનિયા જલતી રહે, પ્યાર કી ગાડી... મૂકેશ-ઉષા તિમોથી
૩. લાગા લાગા ઝૂલનીયા કા ધક્કા, બલમ કલકત્તા... આશા ભોંસલે-ઉષા
૪. તમાશા આજ યે દેખેં... લક્ષ્મીશંકર-ઉષા તિમોથી
૫. યે કૌન આજ આયા... શમશાદ બેગમ
૬. હે માઇ જબ જબ પીડ પડે ભક્તન પર... મુહમ્મદ રફી-મૂકેશ
૭ મેહબૂબા મેહબૂબા, બના દો મીઝે દુલ્હા... મુહમ્મદ રફી-મેહમુદ

આ લેખનું ટાઇટલ એકદમ પરફૅક્ટ અપાઇ ગયુ છે, 'ખૂબ હસાવે તેવી નૉનસૅન્સ ફિલ્મ : 'જોહર મેહમૂદ ઇન હોંગકોંગ'. ૪૩ વર્ષોથી હાસ્યલેખો લખું છું, એ હિસાબે મારામાં હાસ્યની જે કાંઇ સમજ હશે. ગૉડ નૉવ્ઝ... પણ ફૂલફટાક હસવા માટે આ ફિલ્મ મેં નહિ નહિ તો ય ૬-૭ વાર જોઇ છે ને હજી જોયે રાખું છું, તો યે બા ખીજાતા નથી કારણ કે હસવું અને ખડખડાટ હસવું બાને ય ગમે છે.

ટાઇટલમાં બીજો શબ્દ ય વપરાયો છે, 'નૉનસૅન્સ' ફિલ્મ. અર્થાત્, મગજના તમામ સ્પેર-પાર્ટ્સ નેવે મૂકીને જોવાની આ ફિલ્મ છે. ફિલ્મ બનાવનારાએ બુધ્ધિ વાપરી છે, આપણે જોવામાં ખર્ચી નહિ નાંખવાની... ને તો જ ગમ્મત પડે એવી ફિલ્મો જોવાની બની છે. જોહર કાંઇ ક્લાસિક ફિલમો નહતો બનાવતો... એવી જોવી હોય તો મૃણાલ સૅન કે સત્યજીત રેની ફિલ્મો જોવાની હોય! જોહર પોતાની ખુશમીજાજ બદમાશીથી ઉઘાડેછોગ કહી શકતો, ''ભારતમાં બે જ પ્રકારની ફિલ્મો બને છે, ખરાબ અને બહુ ખરાબ. એમાંની હું પહેલાવાળી બનાવું છું.''

આશ્ચર્ય એ વાતનું મારી જેમ તમને ય થવું જોઇએ કે, મૂળભૂત રીતે આઇ.એસ. જોહરના હાસ્યનું સ્તર સાહિત્યિક અઇને ખૂબ બારીક નકશીકામવાળું, હૉલીવૂડના બાકાયદા મહાન કહી શકાય એવા ડૅવિડ લીન જેવા સર્જકો કે 'મૅકેનાઝ ગૉલ્ડ'વાળો ઓમર શરીફ... હરકોઇ જોહરને પૂરા આદરથી જુએ. એને હૉલીવૂડની અનેક ફિલ્મોમાં કામ કરવું મળ્યું. એમાં એની અભિનયક્ષમતાનો ફાળો ડિજીટલ, પણ બૌધ્ધિક સ્તરનું હાસ્ય મોટું કામ કરી ગયું હતું. તમારે જોહરનું એના લૅવલનું હ્યુમર જોવું હોય તો, દેવ આનંદની ફિલ્મ 'જ્હૉની મેરા નામ' જોઇ જુઓ, ઈન્દ્રસેન જોહર તગડા નહિ, પણ તંદુરસ્ત હાસ્યનો માલિક હતો, એની મોટી ખાત્રી વર્ષોથી 'ફિલ્મફૅર'માં એણે 'ક્વૅશ્ચન-બૉક્સ' કૉલમથી કરાવી હતી. મારી 'ગુજરાત સમાચાર'માં દર રવિવારે આવતી 'એનકાઉન્ટર' કૉલમની પ્રેરણા આમ તો જોહર નહિ પણ, એનાથી ય પહેલા 'મધર ઈન્ડિયા' (જે પછીથી 'ફિલ્મ ઈન્ડિયા' બન્યું.) નામના ફિલમી મૅગેઝીનમાં આવતી બાબુરાવ પટેલની કૉલમથી પ્રેરિત છે એ તો સમય એ હતો કે, પૂરૂં ઈંગ્લિશ આવડે નહિ છતાં બાબુરાવની કૉલમને કારણે ડિક્શનૅરી લઇને બેસવાનું અને એમની તીખી મજાકો માણીને રહેવાનું. યસ. પ્રેરણા ભલે મને બાબુરાવમાંથી મળી હોય પણ છાતી સોંસરવો આનંદ તો આઇ.એસ. જોહરની 'ફિલ્મફૅર'ની કૉલમે આપવા માંડયો. બાબુરાવમાં હાસ્ય ભાગ્યે જ હોય... ધારદાર કટાક્ષ હોય, ત્યારે જોહરના જવાબો વાંચીને તો 'ફૂઉઉઉઉઉ..' કરતું હસી તો પડાય, પણ મારા ખાડીયાની ભાષામાં જેના છોંતરા ફાડી નાંખ્યા હોય, એને જોહરે દેશભરમાં હાસ્યાસ્પદ બનાવી દીધો હોય. સ્વ. રાજીવ ગાંધીની સ્મશાનયાત્રામાં સ્વ. નેહરૂ કરતા ય વધુ માનવ મેદની શાથી? એવા સવાલના જવાબમાં જોહરે ત્રણ કારણો આપ્યા હતા, ''(૧) પંડિત નેહરૂના મૃત્યુના વર્ષ કરતા રાજીવના મૃત્યુના સમયગાળા વચ્ચે ભારતની જનસંખ્યામાં દસ ગણો વધારો. (૨) ચર્ચાસ્પદ નેતાનું વિવાદાસ્પદ સંજોગોમાં મૌત અને (૩) સ્મશાનયાત્રામાં અમિતાભ બચ્ચનની ઉપસ્થિતિ....!'' બોલો, કેવો, જનોઇવઢ ઘા માર્યો કહેવાય? અમદાવાદના સન્માન્નીય વડિલ શ્રી મહેન્દ્રભાઇ શાહે તો ઉત્તમ સવાલો બદલ જોહર પાસેથી અનેક ઈનામો મેળવ્યા છે. એમને તો બાબુરાવ પટેલની કૉલમમાંથી પણ પુરસ્કારો પ્રાપ્ત થયા હતા... એ વાત જુદી છે કે, એમની હ્યુમરનું સ્તર ઊંચુ, એટલે 'એનકાઉન્ટર'માં કદી સવાલ પૂછ્યો નથી...! (બાય ધ વે... આ ટીખળ મહેન્દ્રભાઇને રાજી કરવા નહિ.... બીજા અનેક 'હિતેચ્છુઓને' ખુશ કરવા લખી છે.... કોઇ પંખો ચાલુ કરો!)

...અને હવે બોલો, આ લૅવલનો આઇ.એસ. જોહર આવા સ્તરની ફિલ્મો બનાવે, જે ધારત તો વર્લ્ડ-ક્લાસ કૉમેડી બનાવી શકે, એવી કૅપેસિટીનો સર્જક હતો. પણ મારી કોઇ ફરિયાદ નથી. એની બધી જ ફિલ્મો 'બફૂનરી' એટલે કે બેવકૂફીભરી હોય, પણ મને સડસડાટ હસવું આવતું જાય, એમાં આપણા પૈસા વસૂલ!

કમ્માલની વાત એ ખરી કે, જોહરની બધી ફિલ્મો આવી જ ફાલતુ હોવા છતાં એમાં બે ચીજ ઊડીને આંખે વળગે એવી હતી. મગજ ઘેર મૂકીને ફિલ્મ જોવાની હોય તો હસવું તો દોથા ભરી ભરીને આવે ને બીજું... જેવો હતો એવો હતો જોહર. પણ એની ફિલ્મોમાં દેશભક્તિ ગૌરવપૂર્વક છલકતી હોય.

બૉબ હૉપ અને બિંગ ક્રોસબીની '૫૦ના દશકામાં બહુ ચાલેલી (આવી જ બેવકૂફીભરી) 'ધી રોડ ટુ...' સીરિઝની ફિલ્મો પર જ જોહરે નકલબાજી મારવા માંડી હતી. એના જેવો હિંમતવાળો નકલીયો હજી સુધી મેં તો હિંદી ફિલ્મોમાં બીજો કોઇ જોયો નથી. એ આખાને આખા દ્રશ્યો જ ઈંગ્લિશ ફિલ્મોમાંથી ઉઠાવીને પોતાની ફિલ્મમાં ઠોકી દેતો. બીજા નિર્માતા દિગ્દર્શકો બહુ બહુ તો આખી વાર્તા કે પ્લોટ ઉઠાવે. આ ભ'ઇને તો એ મેહનતે ય નહિ કરવાની. પેલાને ત્યાં અમેરિકામાં બેઠા બેઠા શું ખબર પડવાની હતી? સ્ટંટ દ્રશ્યોની ફિલ્મોના ટુકડા ઉઠાવીને જોહર પોતાની ફિલ્મમાં જોડી દે, પછી સફેદ વાળની વિંગ કે એવા જ કપડાં પોતે પહેરીને નજીકના શૉટ્સ લે, જેથી પ્રેક્ષકોને દ્રશ્યો અસલી લાગે. આવો કસબ કિશોર કુમારની ફિલ્મ 'બેગૂનાહ'ના નિર્માતાઓ બતાવવા ગયા, એમાં ભરાઇ ગયા હતા. હૉલીવૂડના નિર્માતાએ જંગી રકમનો દાવો ઠોકી દીધો. એ ફિલ્મ હતી. 'નૉક ઑન ધ વૂડ'. આપણી 'બેગૂનાહ' ફિલમમાં શંકર-જયકિશન છવાઇ ગયા હતા, ખાસ કરીને જે ગીત મૂકેશના કંઠે પરદા ઉપર સંગીતકાર જયકિશને ગાયું હતું કે, 'અય પ્યાલે દિલ બેઝુબાં, દર્દ હૈ તેરી દાસ્તાં...'

આ ફિલ્મ 'જોહર-મેહમુદ ઇન હોંગકોંગ'માં 'જોહર મેહમુદ ઇન ગોવા'ની જેમ મેહમુદને લીધો છે. મેહમુદ બેશક વર્લ્ડ-ક્લાસ કૉમેડિયન હતો. એ કેમેરામાં જોઇને એક્ટિંગ કરતો નહતો કરતો. સ્ક્રીન પર પોતે કેવો બેવકૂફ અને કઢંગો લાગશે, એની પરવાહ નહતો કરતો. મૂળભૂત રીતે એ મિમિક હતો, એટલે અનેક પ્રકારના અવાજો કાઢી શકતો. ખૂબ સારા નિરીક્ષણને લીધે જ્હોની વૉકર કરતા તો એ માઇલો આગળ નીકળી ગયો હતો. જોહરની ખેલદિલીને પણ સલામ કહેવી પડે કે, 'ગોવા'ની જેમ 'હોંગકોંગ'માં પણ જોહરે મેહમુદને એના જેટલું જ ફૂટેજ અને મહત્વ આપ્યું છે. એ વાત બહુ સમજાતી નથી કે, મેહમુદે પોતાની એક પણ ફિલ્મમાં જોહરને લીધો નહતો.

સોનિયાએ પ્રેક્ષકોને 'ગોવા'માં પસંદ કરી ખરી, પણ એના સૌંદર્યનો (અને સૅક્સનો!) પરદા ઉપર થોડો પમ હલાવી નાખે એવો ઉપયોગ રાજ કપૂરે ફિલ્મ 'બૉબી'માં કર્યો... એક સંવાદના બહાને સોનિયા પાસે એની છાતી ઉઘાડાવીને! 'બૉબી'માં પણ સોનિયા સાહનીનો પતિ બને છે ને અહીં!... '...હોંગકોંગ' બનવું હોય છે ને બની શકતો નથી.

સોનિયા સાહની એક્ટિંગમાં બધું જે-શી-ક્રસ્ણ, પણ સુંદરતા અને તે પણ સૅક્સથી ભરપુર ગ્લૅમરને કારણે ચાલી બહુ. રાજેશ ખન્ના-શમ્મી કપૂરની ફિલ્મ 'અંદાઝ'નાં આશાના કંઠે 'મુઝે પ્યાસ ઐસી પ્યાસ લગી હૈ...' ગીતમાં સોનિયાને જોવા અમારી પોળવાળા ઘણા તો રોજ આ ફિલ્મ જોવા જતા અને ગીત પતે એટલે પાછા ઘેર આવતા રહેતા.

પ્રાણ વિલનની સાથે કૉમેડી પણ કરતો. અહીં એના સાથમાં રાજ કપૂરના દૂરના કઝિન કમલ કપૂર અને રાજ કપૂરના 'જીસ દેશ મેં ગંગા બહેતી હૈ'માં રાકા (પ્રાણ)ને ખાતર પોતાના પ્રાણ ગુમાવનાર બહારવટીનો માણસ હતો કે નહિ? હાઈટ-બૉડી અને ચેહરો બિલકુલ ખલનાયકને શોભે એવા. અવાજમાં છલકાતી બદમાશી એટલે એ જે કાંઇ બોલે, તેમાં કપટ લાગે. ખભે ધાબળો ઓઢીને પોલીસ સુપ્રીન્ટૅન્ડૅન્ટ સા'બ (રાજ મેહરા)ના ઘરમાં ખૂંખાર ડાકુ રાકાની જાસાચિઠ્ઠી પથ્થરના ઘા વડે નાંખવા જાય છે, ને છાપરા ઉપર પછડાટો ખાઇને પોલીસની ગોળીઓનો ભોગ બને છે, ત્યારે આપણે પણ રાકાનો ગુસ્સો આના મૌતની કરૂણતામાં ફેરવી નાંખીએ, એવું વ્યક્તિત્વ રાજ કપૂરે તિવારીનું ઊભું કર્યું હતું. લેકીન... બાકીના જે કોઇ હતા, તે પોતાના ડાર્ક-શૅડના રોલને ન્યાય આપી શકે એવા મળ્યા હતા. જેમ કે, કમલ કપુર, ગોરો ને એમાં ય રાજ કપૂર જેવી ભૂરી આંખોવાળો... ફાંદ-બાદ કુછ નહિ, એટલે ક્યારેક તો એ હીરો કરતા ય વધુ હૅન્ડસમ લાગતો. રાજ કપૂર-માલા સિન્હા પર ફિલ્માયેલું આશા-મૂકેશનું 'વો સુબહા, કભી તો આયેગી...' આ કમલ કપૂરના માલા ઉપરના શારીરિક અત્યાચારના પ્રયાસને કારણે ગવાયું હતું.

ફિલ્મની સેકન્ડ હીરોઇન અરૂણા ઇરાની હાઇટને કારણે માર ખાઇ ગઇ હશે, નહિ તો ફિલ્મની એક માત્ર હીરોઇન- અને તે પણ અમિતાભ બચ્ચન સાથે- અરૂણા બાકીની જીંદગીમાં છવાઇ ગઇ હોત, પણ હાઇટ ઉપરાંત બીજું કારણ મેહમુદ સાથેના લફરાનું નીકળ્યું. મેહમુદને કારણે અફ કૉર્સ, એન અનેક ફિલ્મો મળી પણ ફિલ્મનગરીમાં વન્સ એ કૉપ, ઑલવૅયઝ એ કૉપ...'ના ધોરણે આ ગુજરાતી છોકરી ઈન્ડિયન ડોસી થઇ, ત્યાં સુધી કૉમેડિયનની સાઇડ-કિક જ રહી. ગુજરાતી ફિલમોની તો એ સુપર-મહારાણી બનીને રહી, પણ ગુજરાતી ફિલ્મો શહેરના દર્શકો વળી ક્યારે જોવાના હતા...! પરિણામે રાજ કપૂરે ફિલ્મ 'બૉબી'માં અને ફિરોઝ ખાને ફિલ્મ 'કુરબાની'માં આપેલા ટુંકા પણ દર્શકોને યાદ રહી જાય એવા રોલ પણ કોઇ કામ ન આવ્યા. જેના ગીતોએ ધૂમ મચાવી હતી, તે ફિલ્મ 'કારવાં'ની તો એ હીરોઇન આશા પારેખ કરતા ય વધુ ફૂટેજ ખાઇ ગયેલી સાઇડ-હીરોઇન હતી.

...ને જુઓ, 'જોહર મેહમુદ ઇન હોંગકોંગ' તો એ મુખ્ય અભિનેતા જોહરની હીરોઇન હતી. સોનિયા મેહમુદને ફાળવવામાં આવી હતી, એટલે હિંદી ફિલ્મોની પ્રણાલિ મુજબ, સોનિયાને મુખ્ય હીરોની હીરોઇનને જ અસલી હીરોઇન સંગીત કલ્યાણજી-આણંદજીનું હોવાથી આ ફિલ્મના ગીતોમાં ય કોઇ દમ નહતો. જોવાની ખૂબી એ છે કે, આ ફિલ્મની જેમ પાછળની અનેક ફિલ્મોમાં લક્ષ્મીકાંત-પ્યારેલાલ એમના આસિસ્ટન્ટ્સ હતા, જેમણે ફિલ્મોમાં આવતાની સાથે જ ધૂમ મચાવી દીધી હતી, ફિલ્મ 'પારસમણી'ના બેનમૂન ગીતોથી, સ્વાભાવિક છે, લક્ષ્મી-પ્યારે નવાસવા હોવાથી શરૂઆતમાં એ લોકોને સ્ટંન્ટ કે ધાર્મિક ફિલ્મો જ મળતી, પણ એ બન્ને એવી ફિલ્મોમાં ય પૂરજોશ કૌવત બતાવ્યું, નહિ તો 'સતી સાવિત્રી', 'સંત જ્ઞાાનેશ્વર', 'રાજા હરિશ્ચંદ્ર', 'લૂટેરા' કે ઈવન 'દોસ્તી' ક્યાં મોટા બૅનર કે હીરોની ફિલ્મો હતી, પણ એ બધી ફિલ્મો કેવળ લક્ષ્મી-પ્યારેના ગીતો પર તો આજ તક જીંદા છે.

કમનસીબે, આપણા કચ્છી માડુઓને લક્ષ્મી-પ્યારે કરતા ય મોટો બૅનરો કે હીરોલોગ મળ્યા, છતાં એમના નામે ફિલ્મો કેટલી ચાલી? જો કે, 'જોહર મેહમુદ ઇન હોંગકોંગ'માં મુદમ્મદ રફી અને મૂકેશ પાસે નવરાત્રીએ ગરબો એમને મદમસ્ત બનાવીને ગવડાવ્યો છે.

હજી તો મળી જાય તો હું 'જોહર મેહમુદ ઇન બૉમ્બે' પણ જોવાનો છું. જોહર મને ગમે જ!

(સીડી સૌજન્ય : હરેશ જોશી-વડોદરા)

28/05/2014

અમેરિકામાં મરવાનો ટાઇમ તો છે... પોસાય એવું નથી !

મને મારવાની કોઇ હૉબી નથી. હું એ સબ્જૅક્ટમાં બહુ પડયો જ નથી. આપણને એમ કે... જે ગામ જવું નહિ, એનું નામ શું કામ લેવું? ખોટી વાત છે મારી? એમાંય અહીં અમેરિકા આવ્યા અમેરિકા આવ્યા પછી મરવા ઉપર મારી હટી ગઇ છે કે, ભલે કે કોઇ ૪૦-૫૦ વર્ષો પછી મારે મરવાનું આવે, તો બી હું અમેરિકામાં તો નહિ જ મરૂં. ઉપર મહાદેવજીનેય મૅસેજ મોકલી દીધો છે કે, 'આપણું આપણા ઈન્ડિયામાં જ મરવાનું રાખજો. અમેરિકા તો નહિ જ!' ''આપણું'' એટલે લખ્યું કે, મહાદેવજી તો મરવાના હોય નહિ... ભેગોભેગો આપણો કૅસ બી ગોઠવાઇ જાય તો... મને જરા સારૂં લાગે! બા કહેતા હોય, 'મરવામાં કોઇ ઉતાવળ કરવી નહિ.... આપણી પાછળ આવતા હોય, એમને માટે જગ્યા પહેલ કરી આવતા હોય, એમને માટે જગ્યા પહેલી કરી આપવી.' બા પોતેય હજી અડીખમ બેઠા છે.

પણ અમેરિકામાં નહિ મરવાનો પ્લાન એટલા માટે ખુલ્લો મૂક્યો કે અહીં જીવવું સહેલું છે, મરવાનું મોંઘું પડે એવું છે. હવે તો હિંદુઓના સ્મશાનગૃહો પણ હાજરસ્ટૉકમાં... આઇ મીન, જોઇએ એટલા મળે છે... ચૉઇસ ઇઝ યૉર્સ! પણ હિંદુ હો કે અન્ય કોઇ, અહીં કબ્રસ્તાન કે સ્મશાન (ક્રીમેટરી)નું... ભાડું ૧૦ હજાર ડૉલર્સ...! આપણે તો એને સાઇઠે ગુણવા પડે કે નહિ? આપણા રૂ. ૬ લાખ થયા. સાલું આટલું ભાડું આપણા મૅરેજના પાર્ટી પ્લોટોનુંય નથી હોતું, વાત શું કરો છો? અને આ ૧૦ હજાર ડૉલર્સ તો મિનિમમ કીધા..... કૉફિન કે નનામી-ફનામીના બીજા ઉમેરો તો વાત ૧૩-૧૪ હજાર ડૉલર્સ ઉપર પહોંચે. હા, હજી સાસુ કે સસરો મરવાના થયા હોય તો પૈસાનો વિચાર નહિ કરવાનો. પૈસા તો આજ નહિ ને કાલે કમાઇ લેવાશે.

આપણા ઈન્ડિયામાં તો આ હપ્તા-પધ્ધતિ છે. અહીં દસ હજાર પોસાતા ન હોય તો હપ્તે-હપ્તે સ્મશાનયાત્રા (ફ્યૂનરલો) કાઢી શકાતા નથી. આપણે તો સાલા મર્યા પછીય તૂટી જઇએ ને? એમાંય, ડોહો છેલ્લા ૧૦-૧૨ વર્ષથી ખાટલે પડયો પડયો દારૂની જેમ દવાઓ ઢીંચે રાખતો હોય ને આપણે પતી ગયા હોઇએ... માંદો પડે તો ડોહાને કાર્ગો કરીને ઈન્ડિયાય પાછો ન મોકલી દેવાય ને પૂછાય પણ નહિ કે, ''ઈન્ડિયામાં મરવાનું જોર આવતું'તું...? ત્યાં પતાઇને આવવું'તું ને?'' આ તો એક વાત થાય છે.

હવે તમને મારા ડીસિઝન ઉપર માન થશે કે, કેમ હું અમેરિકામાં ઉકલી જવા માંગતો નથી. આપણે બીજા કોઇ કામધંધા હોય કે નહિ? અરે ગુજરાતી છીએ... મરવા પાછળ પૈસાનો આટલો ધૂમાડો ના કરવાનો હોય... સુઉં કિયો છો?

પણ અહીં પટેલ બનીને મરવામાં બહુ વાંધો નથી આવતો. દુનિયાભરના પટેલો અને સમૃધ્ધ પટેલો અહીં ભેગા થયા છે. ૧૦ હજાર ડૉલર્સ એમને મોંઘા પડે એમ નથી. (આપણા કહો તો આપણાય ઍડવાન્સમાં આલી દે.... હઓ!) કહે છે કે, અમેરિકાનો નૅક્સ્ટ-પ્રેસિડૅન્ટ કોઇ રણછોડભ'ઇ મફાભ'ઇ પટેલ હશે, તો ચોંકવું નહિ. પાછળથી પીઠમાં ખંજર ન મારે ને સામી છાતીએ જે કાંઇ કહેવું હોય તે મોંઢે કહી દે, એ ગુણ ઉપર મારી આ ફૅવરિટ કૉમ છે. (મારા પુસ્તક 'ઓળખ પરેડ'માં પટેલો ઉપર પેટ ભરીને લખ્યું છે... કોઇ પટેલ મને કૉલ કરશે તો એને ઘેર જઇને લેખ વાંચી આપીશ.... 'હવડે એક મ્હેલે ને ભોડામોં...!) એ વાત જુદી છે કે, બોલવામાં પટેલો હજી એવા જ દેસી રહ્યા છે. ઈંગ્લિશ બોલે એમાં જગતભરના ઝભલાના ''ઓ જ વાપરવાના.... 'ઈટ ઇઝ વૅરી ઈઝી....'' તારી ભલી થાય ચમના... તારૂં જોઇને અહીંના ધોળીયાઓ એ ''ઈઝી ને બીઝી'' બોલતા થઇ ગયા છે.

યસ. અહીં જ ઉછરેલા યુવાન પટેલો સંસ્કારમાં ચોક્કસ ગુજરાતી છે. હજી આપણા સંસ્કાર અને તેહઝીબ ભૂલ્યા નથી. છોકરાઓ પરફૅક્ટ અમેરિકન ઍક્સૅન્ટમાં ઈંગ્લિશ બોલે છે, પણ વડીલોના ચરણસ્પર્શ કે પરમેશ્વરની સેવાપૂજા ચૂકતા નથી. ભારત માટેની દેશદાઝ અહીંના પટેલોમાં જ નહિ, અહીંના હરકોઇ ઈન્ડિયનમાં ધાંયધાંય ભરેલી છે.

અહીંના એવા જ એક ફ્યુનરલમાં જવાનું થયું. આપણા દેશને ગર્વ થાય એવી સિધ્ધિઓ બિનીતા પટેલ નામની આ છોકરીએ મેળવી હતી. એ પાયલટ હતી. વિમાન ઉડાડતી હતી. એમના વરજી સ્મિતેશ પટેલ (સીટુ) કનેક્ટિકટ સ્ટેટના બેથાની શહેરમાં રહે છે. બિનીતાને ફિલ્મ 'આનંદ'ના રાજેશ ખન્નાવાળું 'લિમ્ફો સર્કોમા ઑફ ધી ઈન્ટેસ્ટાઇન' નામનો જીવલેણ રોગ થયો ને મૃત્યુ પામી. પણ મરતા પહેલા બિનીતાએ ઘરવાળાઓને કહી રાખ્યું હતું કે, મારા મૃત્યુ પછી નામનોય શોક નહિ કરવાનો. બધાએ ફરજીયાત આનંદ કરવાનો અને સ્મિતેશે અક્ષરસઃ બધું પાળ્યું ફયૂનરલમાં અમેરિકાના ખમતીધર બધા પટેલો ઉપસ્થિત (માજી ટેસ્ટ ક્રિકેટર વિકેટકીપર કિરણ મોરે પણ મારી જેમ પટેલ ન હોવા છતાં આદરથી હાજર રહ્યો હતો.) રહ્યા. બિનીતાના સગા મામા આપણા અમદાવાદના હાસ્યલેખક-ડૉકટર અશ્વિન હી. પટેલે મને કહ્યું, ''બિનીતા આપણી હિંદી ફિલ્મોના ગીતોની શોખિન હોવાથી એના ફ્યૂનરલમાં હિંદી ફિલ્મોના કરૂણ નહિ, રૉમેન્ટિક ગીતો વગાડાયા છે.'' બિનીતાએ મૃત્યુને પણ ઉત્સવ બનાવી દીધો.

પણ અમેરિકન પ્રજાની ડીસન્સી જોવા જેવી છે. અહીં તો કોઇ પણ અંતર મિનિમમ ૨૦-૨૫ માઈલ્સ (૧ માઈલના ૧.૬૦ કી.મી. થાય.) પણ હાઇ-વે જેવા શહેરના રસ્તાઓ ઉપરથી ફ્યૂનરલની ગાડીઓ નીકળે, એટલે ચારે બાજુનો ટ્રાફિક થંભી જાય. ફ્યૂનરલવાળી દરેક ગાડી ઉપર ફ્લૅગ (ધ્વજા) ફરકતી હોય, જેથી જીવતાઓ કરતા પતી ગયેલાઓને છેલ્લું છેલ્લું માન મળી રહે.

પણ આની સામે મને આપણી સ્મશાનયાત્રાઓ યાદ આવે છે. (આપણી એટલે મારી-તમારી નહિ... આપણા ગુજરાતની! કહે છે કે, થોડા જ દિવસમાં દિલ્હીમાં બહુ મોટી સ્મશાનયાત્રા નીકળવાની છે અને એ નીકળી ન જાય ત્યાં સુધી દેશભરની ગાડીઓ થંભી જવાની છે.... ડરની મારી કે, સાલી ગયેલી ગાડીઓ પાછી ન આવે!)

હું ખાડીયાનો અને ખાડીયામાં તો મને યાદ છે, સ્મશાને જવાનું નામ સાંભળ્યું કે, અમે લોકો બહુ ઉત્સાહ, ખંત, ઉમળકો, સ્પીડ અને થન્ગનાટો સાથે જોડાઇએ. આજે તો કોઇ માને નહિ, પણ ઠેઠ ખાડીયાથી નનામી ઉંચકીને સપ્તર્ષિને આરે લઇ જવાના તો જલસા પડી જાય. એકાદવાર તો એવુંય બન્યું'તું કે, ખભે ભાર સાથે પંથ બહુ લાંબો કાપવાનો, એમાં ઘણા અકળાઇ જાય અને સાઇડમાં ફૂટપાથ પર નનામી મૂકીને બધા ચાની લારીએ ઊભા રહી જાય. મસાલા-સિગારેટ ને ચા-પાણીના જલસા પડી ગયા. એમાં ટાઇમ હોય તો જે મૅઇન ઉચકનારો હોય, એની મામી સામેની પોળમાં રહેતી હોય તો ચા-નાસ્તો ત્યાં કરી આવે, જેથી સૉલ્જરીના પૈસા બચે. આમાં હુવડાયેલો ફરીથી ઊભો થવાની કોઇ ચિંતા ન હોય, એટલે નિરાંતે સહુ, ''જઇએ છે, બે... ઉતાવળ શેનો કરે છે? હજી બે-ચાર દહાડામાં એની બાનેય લઇ આવવાની છે, એ વખતે નનામી શૉર્ટ-કટથી કાઢીશું.... અત્યારે હખણો બેસ ને આપણી ચાના પૈસા આલી દે...! યાદ છે? મનુ કાકો ગૂજરી ગયો ત્યારે પૈસા મેં આલેલા...!''

ઓકે, ધૅટ્સ ફાઇન, પણ અમેરિકામાં મરવાનું તો જાવા દિયો... માંદા પડવું એથી ય વધારે મોંઘું પડે એવું છે. અહીંની વાઇફો આપણા માથામાં તપેલી પછાડે, તો હૉસ્પિટલમાં જઇને ટાંકા લેવડાવવાનો ખર્ચો આપવા કરતા, પેલીને બીજી વાર તપેલી મારવાનું કહેવું સસ્તું અને કિફાયત ભાવે પડે. અહીં વાઇફ વગરનો અમેરિકન મળે, વીમા વગરનો નહિ. પૂરેપૂરી છોલાઇ જાય જો વગર વીમે બિમાર પડયા તો! બિમારીની દુનિયામાં હજી મેં કોઇ નામ નોંધાવ્યું નથી ને તો ય બધાએ બીવડાવી માર્યો હતો કે, અમેરિકામાં બધું કરજો... બિમાર ન પડશો. કેમ જાણે, એમાં આપણને ભૌગોલિક ચૉઇસ મળતી હોય કે, ''પેટનો દુઃખાવો હું તો આફ્રિકાના જંગલોમાં જઇને જ ઉપડાવીશ.. અમેરિકા તો નહિ જ.'' ને તોય, મોટા કહે એમ માનવું-ના ધોરણે હું ઈન્ડિયાથી જ મારો મેડિકલ ઈન્શ્યૉરન્સ ઉતારતો આવ્યો છું. આ સાલો એક એવો સબ્જૅક્ટ છે જેમાં, ખર્ચેલા નાણાંનું પૂરેપૂરૂં તો શું, જરીકે વળતર મેળવવાના ઈરાદા રખાય એવા નથી. વીમાના પૈસા વસૂલ કરવા બેસાય એવું નથી... ઈન્ડિયામાં બેઠા બેઠા બા ખીજાય!

સિક્સર
''મદિરા પીને સે દિલ કા દૌરા નહિ પડતા.... હાં, દિમાગ કી બાત ઓર હૈ!''
(ચૂંટણીના પરિણામો પછી કોંગ્રેસજનોને અર્પણ.)

25/05/2014

ઍનકાઉન્ટર : 25-05-2014

* દરેક જવાબમાં સેન્સ ઓફ હ્યૂમરની વેરાયટીનું રહસ્ય શું છે ?
- 'અમુલ બટર'
(રોહિત ભણસાલી, જામનગર)

* ભારતને ઇંગ્લિશમાં 'ઇન્ડિયા' કેમ કહેવાય છે ?
- અંગ્રેજોને હિંદુસ્તાન બોલતા નહોતું ફાવતું. 'હિન્ડિયા'નો પ્લાન હતો... છેવટે 'ઇન્ડિયા' કર્યું.
(વીર સુરાણી, કોટડા-ભૂજ)

* પોસ્ટકાર્ડ બંધ કરવાનું કારણ ?
- પાસપોર્ટ ઉપર સવાલો ન મંગાવાય માટે.
(મલય ભટ્ટ, ભાવનગર)

* કેજરીવાલને હવે બસ... પાટુ મારવાની બાકી છે..
- જૂતાં જૂનાં થાય એ પહેલા પતાવી આવો.
(મનોજ એમ.પંચાલ, મુંબઇ)

* કહેવાય છે કે, સગાઇથી લગ્ન સુધીનો સમય ગોલ્ડન ટાઇમ હોય છે. તમારૂં આ બાબતે શું માનવું છે ?
- ડરો નહિ. ભરોસો રાખો. ઇશ્વર સહુ સારા વાના કરશે.
(જયદીપ લિમ્બડ, આદિપુર-કચ્છ)

* દુલ્હનને સોળ શણગાર તો દુલ્હાને ?
- બસ... પેલીના સોળે શણગારનું બિલ ચૂકવવાનું આવશે.
(મુગ્ધા ઉલ્લાસ વોરા, જૂનાગઢ)

* ચૂંટણીમાં ઊભી રહીને રાખી સાવંત સાબિત શું કરવા માંગતી હતી ?
- એજ કે, પાર્લામેન્ટમાં એક સ્ટુપિડથી પતે એવું નથી.
(રાજ પટેલ, ખણસોલ- આણંદ)

* સર-જી, તમામ પક્ષોની હવે હાલત શું ?
- સત્તા અને શક્તિ મુજબ જેટલું ખવાશે, એટલું ખાશે.
(વિપુલ કે.બાંભણીયા, ભાવનગર)

* આપની જૂની કોલમ, 'દેખત સૂરત આવત લાજ' હવે નવા ફિલ્મી ગીતો માટે ચલાવશો ?
- હવે મને લાજ આવે છે...
(પ્રકૃતિ સુથાર, કાલોલ-પંચમહાલ)

* સર, અહી જવાબ આપવા માટે તમે ક્યાં ક્યાં પુસ્તકો જોઇ લો છો ?
- એક જ... મારી પાસબુક.
(ધવલ સોની, ગોધરા)

* સાંભળ્યું છે, ભૂતકાળમાં તમે જાદુના ખેલો કરતા...!
- હા, મારૂં વાંદરૂં મહુવામાં ભરાયું છે, એટલે બંધ કર્યા. (પંખો ચાલુ કરો)
(સંદીપ ભટ્ટ, મહુવા)

* ભાષણ કરતા નેતાઓની પાછળ ઊભેલા બોડીગાર્ડો શું વિચારતા હશે ?
- સ્વ.ઇંદિરા ગાંધીના સ્વર્ગસ્થ બોડીગાર્ડો સતવંતસિંઘ અને બિયંતસિંઘને યાદ કરતા હશે.
(બાલકૃષ્ણ વ્યાસ, વડોદરા)

* કલયુગી પુત્ર સતયુગી પુત્ર ક્યારે બનશે ?
- એમ કાંઇ છોકરા મારી નંખાય છે કાંઇ ?
(નીલ ઘોડાદરા, તિરૂપતિનગર)

* તમારી દ્રષ્ટિએ આજના શિક્ષણમાં શું ફેરફાર કરાવવો જોઇએ ?
- છોકરાઓને ભણાવવાનું શરૂ કરવું જોઇએ.
(પરાગ કલોલા, જૂનાગઢ)

* ડૉક્ટરો અને મોબાઇલ રીપેરરો ગ્રાહકના જોખમે જ કામ કરે છે ?
- કોણ ગયું ?
(પ્રહલાદ રાવળ, રાજપીપળા)

* ઝાડુ સ્વચ્છતાનું પ્રતિક, પણ કેજરીવાલ ગંદકી ફેલાવે...!
- ના, એ સારૂં કામ કરતો ગયો છે... કેજરીવાલ હવે 'ઝાડુ'ના પ્રતિક તરીકે ઓળખાય છે.
(જયંત ત્રિવેદી, ભાવનગર)

* તમે અમેરિકા તો પહોંચી ગયા. પાછા આવવાનું કેમનું છે ? ફાળો-બાળો ઉઘરાવીએ ?
- ઉઘરાવો, પણ તમે જાતે ન જતા... લોકો ય ઉધાર તો પાછું માંગે ને ?
(જયેશ અંતાણી, ભાવનગર)

* દવે સાહેબ, તમે ઘરનું એડ્રેસ માંગો છો, તે કોઇ ઇનામ મોકલવાના છો ?
- તમે તાબડતોબ કોંગ્રેસમાં જોડાઇ જાઓ.
(ડૉ.અશ્વિન કાકડીયા, સુરત)

* અમેરિકાના વિઝા તમને ઘેર બેઠા મળી ગયા ? ઓબામા સાથે કંઇક ગોઠવણ કરી હતી ?
- ચા-પાણીની ઉઠબેસ પૂરતો સંબંધ, ભ'ઇ ...!
(ડૉ.પ્રવિણ ઓઝા, રાધનપુર)

* આજનું શિક્ષણ સારા નાગરિકો બનાવી શકશે ?
- તમે 'શિક્ષણ'નો 'શિ' અને નાગરિકનો 'રિ' ખોટો લખ્યો હતો.
(રાહુલ કંસારા, સાણંદ)

* મારી વાઇફે ૨૧- મુરતીયા જોયા બાદ મને પસંદ કર્યો હતો. તમારો નંબર કેટલા લોકો પછી હતો ?
- તમારા વાઇફ ક્યા શહેરમાં રહેતા હતા, એ મને ખાસ યાદ નથી.
(મૌલિક પટેલ, અમદાવાદ)

* એક હાસ્યલેખક હોવાનો મોટો ફાયદો કયો ?
- તમામ લોકો હસતા મોઢે મળવા આવે.
(જીજ્ઞોશ બેન્કર, અમદાવાદ)

* આઇપીએલની મેચો અંગે આપનું શું માનવું છે ?
- રાજકારણીઓના મોંઢા જોવા કરતા એ ઓછી નુકસાનકારક છે.
(નૈમિષ ભટ્ટ, મોરબી)

* મને કોઇ સવાલ જ નથી મળતો, તમને પૂછવા માટે... શું કરું ?
- પાર્લામેન્ટમાં જતા રહો.
(વિકી પેથાપરા, મોરબી)

* હમણાં હમણાં બા બહુ ખીજાયા... શું બા રીટાયર થાય છે ? (મારો સવાલ ભારતના વર્તમાન રાજકારણ ઉપર છે)
- કોક કે' તુ કે, ઇટાલીની ફ્લાઇટો માટે ઇન્કવાયરીઓ બહુ આવે છે.
(નૈમિષ સિધ્ધપુરા, મેલબોર્ન- ઓસ્ટ્રેલિયા)

* તમે અમેરિકાથી પાછા આવશો, ત્યારે ભારત બહુ બદલાઇ ગયું હશે, નહિ ?
- પોસિબલ છે, મને સીધો ૧૦, જનપથ, દિલ્હી લઇ જવામાં આવે.
(ધૂ્રવ ચાંદલાવાલા, હાલોલ)

* મને સની લિયોન સાથે પ્રેમ થઇ ગયો છે. લગ્ન કરવા છે. કોઇ ઉપાય ?
- તમારો ને એનો મેળ નહિ જામે... એને કપડાં કે સિલાઇકામ સાથે ઝાઝી લેવા દેવા નથી.
(તેજસ દરજી, વડોદરા)

23/05/2014

દો દૂની ચાર

ફિલ્મઃ 'દો દૂની ચાર' ('૬૮)
નિર્માતા : બિમલ રૉય
દિગ્દર્શક : દેબુ સેન
સંગીતકાર : હેમંત કુમાર
ગીતકાર : ગુલઝાર
રનિંગ ટાઇમ : ૧૩-રીલ્સ
થીયેટર : રૂપાલી (અમદાવાદ)
કલાકારો : કિશોર કુમાર, તનૂજા, અસિત સેન, સુધા શર્મા, સુરેખા પંડિત, રાશિદ ખાન, વિનોદ શર્મા, ઇફત્તેખાર, ચંદ્રિમા ભાદુરી, લતા અરોરા, ભોલા, બૅબી સોનિયા (નીતુ સિંઘ).




ગીતો
૧. બૂંદ બરોબર બૌના સા....ઐસા ગુસ્સા ન કીજીયે હુઝુર...રાનો મુકર્જી
૨. હવાઓં પે લિખ દો, હવાઓં કે નામ, હમ અન્જાન પરદેસીયોં....કિશોર કુમાર
૩. ઉપરવાલા નીચે દેખે, નીચેવાલા ઉપર...ચક્કર ચલાયે ઘનચક્કર...કૃષ્ણા કલ્લે-મન્ના ડે.
૪. નીંદીયા મામી આ જાઓ, ચંદા મામા સો રહે હૈં....રાનુ મુકર્જી
૫. બડા બદમાશ હૈ યે દિલ, કાબુ નહિ આતા, કહીં પિટવાયેગા....કિશોર કુમાર
૬. અબ તો મુસ્કુરાઇયે, મુસ્કુરાઇયે જરા, આપકી શરારતેં ગુલ...રાનુ મુકર્જી

આજ દિન સુધી સ્વચ્છ અને હેતુલક્ષી ફિલ્મો બનાવવામાં બિમલ રૉયનો કોઈ સાની નથી. ઋષિકેશ મુકર્જી ય એમના ચેલા અને એ જ નકશ-એ-કદમ પર ચાલ્યા. ફરક માત્ર કૉમેડીનો. ઋષિ દાએ ફિલ્મો કૉમેડીના સ્પર્શ સાથે બનાવી. જોહર-છાપ કૉમેડી ફિલ્મો બનાવવી-જોહર જેવી દ્રષ્ટિ હોય તો અઘરૂં નથી, પણ કૉમેડી સાથે સમાજને કંઇક આપવું હોય તો વિષય અઘરો બની જાય, જેમ કે 'આનંદ'...તે એટલે સુધી કે મોટા ભાગના દર્શકો 'આનંદ'ને હજી સુધી 'કૉમૅડી' ફિલ્મ માને છે. મૂર્ખામીમાં કરૂણ ફિલ્મ બનાવો અને કૉમેડીમાં ફેરવાઇ જાઓ, તો લઠ્ઠ કહેવાઓ, પણ હસતા હસતા રડાવી દે કે તેથી ઊલટું હોય તો બાત જરા મુશ્કીલ હૈ, જનાબ !

અહીં તો બિમલ રૉયે ક્લિયર-કટ કબુલ કરી દીધું છે કે, એમની આ ફિલ્મ 'દો દૂની ચાર' શૅક્સપિયરના મશહૂર નાટક 'કૉમેડી ઑફ એરર્સ' ઉપરથી ઍડૅપ્ટ કર્યું છે. આઉટરાઇટ કૉમેડી છે...વચ્ચે રોના-ધોના કુછ નહિ. વિલન કે ટેન્શનવાળી કોઇ સીચ્યૂએશન નહિ. બિમલ રૉયે તો જવલ્લે જ કૉમેડી ફિલ્મો બનાવી છે, પણ એમાંની આ એકમેવ છે. કિશોર કુમાર જેવો સિંગિંગ-હીરો અને તનૂજા જેવી તોફાની છોકરીને લીધી હોય, એટલે મજો તો આમે ય પડવાનો છે. બન્ને સ્વભાગવત નૅચરલ મસ્તીખોર હતા. અહીં તો બસ...થોડી ઍક્ટિંગ ઉમેરવી પડી. કબુલ કે તદ્દન ફાલતુ કૉમેડિયન અસિત સેનને કેવળ બંગાળી હોવાને કારણે જ આટલો કિંમતી રોલ આપી દેવાયો ? હે વૉઝ એ બ્લડી નૉન-ઍક્ટર....! પણ શક્ય છે, આ ફિલ્મમાં કિશોરના નોકર તરીકે ભોંદુરામની જરૂર હતી, એટલે અસિત સેનને લીધો હશે.

ફિલ્મની વાર્તા સાંભળો કે જાવા દિયો, એ બહુ મહત્વનું નથી. મહત્વનું આ ફિલ્મનું હળવું પોત છે. સાવ આસાન વાતોમાંથી બિમલ રૉયે કેવી કૉમેડી ઊભી કરાવી છે, તે જુઓ, સાહેબ ! ઓકે. ફિલ્મના દિગ્દર્શક બિમલ દા નહિ, પણ દેબુ સેન છે અને એ પણ કોઇ ઓછો ગ્રેટ દિગ્દર્શક નથી. બ્લૅક-ઍન્ડ-વ્હાઈટ ફોટોગ્રાફી સ્વચ્છ અને સુંદર શૉટ્સમાં લેવાઇ હોય તો કલરની ઊણપ ન દેખાય. યસ. દેબુ સેને થોડા દ્રષ્યો માટે કૅમેરામૅન પાસે કાળજી રખાવી શકાઇ હોત ! જેમ કે, રૂમના દ્રષ્યોમાં લાઇટ પાત્રોની ઉપરથી પડતું હોય, એટલે મોટા મોટા પડછાયા દેખાયે રાખે, એ નજરને ખૂંચે. પડછાયા અવૉઇડ કરવા માટે બધા કૅમેરામૅનો અનેક લાઇટો કે રીફ્લૅક્ટરોનો ઉપયોગ કરે છે.

પણ આપણે આદત મુજબ, જુદા ટ્રેક ઉપર ચઢી ગયા, રામજી ! મૂળ વાર્તા મુજબ, પૈસાપાત્ર કિશોર કુમાર કૂંવારો છે અને નાનપણથી દોસ્તની જેમ સાથે ઉછરેલા એના નોકર સેવક (અસિત સેન)ને સગા ભાઇ જેમ રાખે છે. ધંધાના કામ અર્થે બીજા ગામમાં જવાનું થતા, એ બન્ને ચોંકી જાય છે કે, આ ગામમાં પહેલી વાર આવ્યા હોવા છતા, સહુ એમને ઓળખે છે. આ લોકોને કોઇ ક્લ્યૂ મળતી નથી કે, ગામના દરેક જણ એમને ઓળખે છે કેવી રીતે ? એટલે પોતાને ગામ પાછા જવા નીકળે છે, ત્યાં સુરેખા પંડિત અને તનૂજા નામની બે સ્ત્રીઓ ગામમાં અચાનક ભટકાય છે અને કિશોરને અનુક્રમે પોતાનો વર અને બનેવી માની લે છે. એટલે સુધી કે, કિશોરના નોકરને પણ ઓળખી જાય છે. વાસ્તવમાં એ જ ગામમાં કિશોર કુમારનો હમશકલ (ઍઝ યૂઝવલ...વર્ષો પહેલા ખોવાઇ ગયેલો ભાઇ....!) અને એના નોકરનો ય હમશકલ અસિન સેન (બન્નેના...સૉરી ચારે ય ના એક જ નામો...સંદીપ અને સેવક.) પછી તો અદલાબદલી, ગોટાળા અને ફારસ....હઓ હઓ ! ફિલ્મની બેનમૂન માવજતને કારણે કૉમેડી અપ-ટુ-ડૅટ ચાલી આવે છે. ગુલઝારના સંવાદો હોવાને કારણે મજો ઓર પડે છે.

એ હા...ફિલ્મ '૬૮ની સાલમાં બની હતી, મતલબ...રંગીન ફિલ્મોનો દૌર ઑલરૅડી શરૂ થઈ ગયો હતો, છતાં બિમલ રૉય આ ફિલ્મ બ્લૅક-ઍન્ડ-વ્હાઇટમાં બનાવી, એના બે અર્થો કાઢીને હમણાં બાજુ પર મૂકી દઇએ કે, ફિલ્મ લૉ-બજેટ હતી અને બીજું, બંગાળી સર્જકો આમે ય કરકસરીયા વધારે !

નીતુ સિંઘ (આપણા રણવીર કપૂરના મૉમ...યૂ નો !) આ ફિલ્મમાં બાળકલાકાર તરીકે છે. કિશોરના શ્રેષ્ઠ પ્રથમ દસ ગીતોમાં જેને તમે ય મૂકવાના છો, એ 'હવાઓં પે લિખ દો, હવાઓં કે નામ...' નીતુ સિંઘ (એ વખતે બૅબી સોનિયા તરીકે ઓળખાતી) ઉપર ફિલ્માયું છે. અહીં દિગ્દર્શક દેબુ સેન અને કૅમેરામૅન દિલીપ ગુપ્તાની સઘળી કમાલો નિખરી આવે છે. ગીત આવું મીઠડું કમ્પૉઝ થયું હોય તો એનો ઉપાડ પણ સૌમ્ય હોવો જોઇએને...? છે જ...ગીત શરૂ થતા પહેલા કિશોરના સુરીલા હમિંગ સાથે જંગલની પ્રાકૃતિક વનરાજીઓને કૅમેરામાં સંગીતને સુસંગત ઢબે કંડારાઇ છે. ગીત સાંભળતા જ નહિ, જોતા પણ મનને શાંતિ મળે એવું મનોહર ચિત્રાંકન થયું છે. હેમંત કુમાર સંગીતકાર તરીકે પહેલેથી ઘણા સંયમિત રહ્યા છે. પોતાનું સંગીત હોય એટલે પોતાના જ ગીતો ઠોકી દેવાના ઝનૂનમાં એ કદી ય નહોતા. આ ફિલ્મમાં એમણે પોતાનું કોઇ ગીત રાખ્યું નથી... રાખી શકત... જગ્યાઓ તો ઘણી હતી, પણ એમણે એમની ગાયિકા દીકરી રાનુ મુકર્જીનું મધુરૂં કામ સોંપ્યું છે. 'ઐસે ગુસ્સા ન કીજીયે હુજૂર...' ગીત તનૂજા પાસે ગવડાવ્યું છે. 'નીંદિયા મામી આઓ...' જેવા બીજા ય એકાદ-બે ગીત છે. વર્ષો પહેલા રાનુ પાસે 'નાની તેરી મોરની કો મોર લે ગયે, બાકી જો બચા થા કાલે ચોર લે ગયે..' (ફિલ્મઃમાસુમ...જો કે, એના સંગીતકાર કોઇ રોબિન ચૅટર્જી કે ઍનર્જી-બૅનર્જી હતા !) અને સલિલ ચૌધરીના સંગીતમાં ફિલ્મ 'કાબુલીવાલા'નું પપ્પા સાથે ગાયેલું, 'કાબુલીવાલા આયા કાબુલીવાલા આયા...' આજ દિન સુધી આપણને યાદ છે. અશોક કુમાર, કિશોર કુમાર અને અનુપ કુમાર...ત્રણે ભાઇઓ ચેહરે-મોહરે કે હાલ-ચાલમાં કેટલા સરખા હતા કે, ત્રણે ચાલતી વખતે બન્ને હાથ ઝુલાવતા રહે અને તે પણ ક્રૉસમાં. ત્રણેની હૅરસ્ટાઇલ સરખી. દાદામોની ઍક્ટિંગમાં હિંદી ફિલ્મોમાં આજ સુધી નંબર વન છે, તો કિશોર કુમારે '૬૯-માં ફિલ્મ 'આરાધના' પછી નંબર વન પ્લૅબૅક સિંગરનો તાજ પહેરી રાખ્યો. '૬૯-પહેલા તો એ ગાતો નહતો, સિવાય કે પોતાના ગીતો કે દેવ આનંદને પ્લૅ-બૅક આપવાનું હોય, નહિ તો...ના, નહિ તો કશું નહિ. ગમે તેમ તો ય મુહમ્મદ રફી જેટલો સંપૂર્ણ ગાયક કિશોર નહિ, એટલે પહેલો નહિ તો બીજા નંબરે તો હોત જ ! એ વાત જુદી છે કે, 'આરાધના' પછી એ જ સુપ્રિમો બની રહ્યો અને મુહમ્મદ રફી હાંસીયામાં ધકેલાઇ ગયા.

પણ એક આ 'હવાઓં પે લિખ દો, હવાઓં કે નામ...' ગીતને બાદ કરતા બાકીના એકે ય ગીતમાં ઠેકાણાં નહોતાં. શંકર-જયકિશનો, ઓપી નૈયરો કે નૌશાદોની કિંમત અહીં થાય છે કે, ભાગ્યે જ કોઇ અપવાદોને બાદ કરતા એમની તમામ ફિલ્મોના તમામ ગીતો સુપરહિટ જ હોય-જેને 'સ્ટ્રાઇક રૅટ' કહેવાય. આ જૉનરમાં ઇવન મદન મોહન, સી.રામચંદ્ર કે બાકીના તમામ સંગીતકારો ન આવે. હેમંત કુમારની જેમ દરેક ફિલ્મનું એકાદ ગીત જ મશહૂર થયું હોય...બાકી તો, 'બોલ મેરે ભૈયા...!'

ફિલ્મ '૬૦-ના દશકમાં બની હતી (૧૯૬૮), એટલે મુંબઇમાં ફિયાટ અને ઍમ્બેસેડરો જ દેખાય છે. નાનકડી બબૂકડી સ્ટાન્ડર્ડ-હૅરલ્ડ તાજી તાજી નીકળી હતી અને પબ્લિક પાસે જોવા માટે અન્ય કોઇ કારો હતી નહિ, એટલે સ્ટાન્ડર્ડ હૅરલ્ડ વહાલી લાગતી હતી. હું હજી નવો નવો કૉલેજમાં આવ્યો હતો. સાયકલમાં દસ પૈસામાં તાજો પવન પુરાવવા પૂરતી જાહોજલાલી હતી, એટલે મારી સાયકલને આવું રૂપકડું નામ 'સ્ટાન્ડર્ડ-અશોક' નામ આપ્યું હતું. યસ. એ સમય હતો, જ્યારે પૂરા અમદાવાદમાં ગાડી (ગાડી એટલે 'કાર'...ગુજરાતમાં કારને જ નહિ, સાયકલને ય 'ગાડી' કહેવાની ફૅશન છે...થૅન્ક ગૉડ....આ લોકોને ઍરક્રાફ્ટ કે હૅલીકૉપ્ટર ફેરવવા નથી આપ્યું...!) પણ એ જમાનામાં મારી અમદાવાદ કૉમર્સ-આર્ટ્સ કૉલેજમાં એક માત્ર પ્રકાશ ઠક્કર આ સ્ટાન્ડર્ડ હૅરલ્ડ લઇને આવતો હતો.

ઓકે. ફિલ્મ કૉમેડી છે, એટલે આપણે નૉર્મલી જે કૉમેડી ફિલ્મો મેહમુદ કે જ્હૉની વૉકર છાપની જોઇએ છીએ, એ હિસાબે 'દો દૂની ચાર' એવી કોઇ સ્લૅપસ્ટિક (સ્થૂળ) કૉમેડી ફિલ્મ નથી. વાર્તા તો શૅક્સપિયરે લખી છે, એટલે હવે બધા માનવાના કે, કૉમેડીમાં અતિશયોક્તિ તો હોય જ. સીધેસીધા બનેલા પ્રસંગમાં અતિશયોક્તિનું મેળવણ ન નાંખો, તો દહીં બરોબર જામે નહિ. ''આવું તે કાંઇ હોતું હશે ?'' એવા સવાલો ઊભા કરનારને કૉમેડી ફિલ્મો ગમતી નથી. સ્થૂળ કૉમેડી પણ ધૂમ હસાવે છે અને એટલે તો લૉરેલ-હાર્ડી આજ સુધી ચાર્લી ચૅપલિન જેટલા જ મશહૂર છે. ચૅપલિનની કૉમેડીને ઊંચી માનવામાં આવે છે કારણ કે, એમાં મૅસેજ હતો. હાસ્યની પાછળ છુપું કારૂણ્ય હતું. લૉરેલ-હાર્ડીમાં આવું કશું ન હોય. મગજ ઘેર મૂકીને હસે રાખવાનું, ધૅટ્સ ઑલ...!

તો શૅક્સપિયરે લખેલી આ વાર્તાનું શું ? એ ય વાંચીને તમને સ્થૂળતા તો ડગલે ને પગલે દેખાવાની કે, ''અરે....આવું તે કાંઇ બનતું હશે ?'' અર્થ એવો થયો કે, શૅક્સપિયર પણ માનતો હોવો જોઇએ કે, હાસ્યમાં અતિશયોક્તિ હોવી જ જોઇએ. કમનસીબે, ગુલઝારના સંવાદો હોવા છતાં ફિલ્મનો કોઇ સંવાદ હસાવી શક્યો નથી. જે કાંઇ હાસ્ય છે, તે સઘળું 'સીચ્યૂએશન કૉમેડી'નું છે જેમ કે, કિશોર બન્ને હાથમાં મોટા પૅકેટો પકડીને ઘેર આવે છે, ને નાક અને કપાળથી કૉલ બૅલ દબાવે છે. મેળામાં, 'ચક્કર ચલાયે ઘનચક્કર...'ગીત પત્યા પછી કિશોર તાળીઓ પાડી અભિવાદન કરે છે, એ સમયે અચાનક પાછળથી આવેલી તનૂજા એનો હાથ પકડીને ખેંચે છે, ત્યારે કિશોર એક હાથે હવામાં તાળીઓ પાડે રાખે છે. બસ, એટલા માટે જ આઇ.એસ. જોહરની ફિલ્મો વધુ હસાવનારી બનતી હતી કે, મૂરખવેડાં તો મૂરખવેડાં...હસવું ધમધોકાર આવે છે ને ?

યસ. હમણાં બે ફિલ્મો આઉટરાઇટ અને સૅન્સિબલ કૉમેડીની જોઇ, વિનય પાઠકની 'ભેજા ફ્રાય' (બીજો પાર્ટ જોવા જેવો નથી.) અને વિનયની જ લારા દત્તા સાથેની ફિલ્મ 'ચલો દિલ્લી' આંખ મીંચીને ડીવીડી લઇ આવજો જ...ખૂબ મસ્તીભરી ફિલ્મો છે. ત્રીજી ફિલ્મ 'ક્લબ ૬૦'ને કૉમેડી તો ન કહેવાય, પણ ફિલ્મ 'આનંદ'ના જૉનરની ટ્રેજી-કૉમેડી છે. આવી ફિલ્મો બારબાર નથી બનતી. ફારૂખ શેખ અને સારીકા ઉપરાંત રઘુવીર યાદવને કારણે ફિલ્મ ઘણી ઉચકાઇ છે. આખી ફિલ્મમાં ઝરમર વરસાદ જેવું હસવું તો આવતું રહેશે, પણ આ ફિલ્મ તમે ચોક્કસ જોજો.

'દો દૂની ચાર' બંગાળીઓની ફિલ્મ હોવાથી તનૂજાને બાદ કરતા બધો ટ્રાફિક બંગાળીઓનો છે, એટલે આપણે બીજા કોઇ આર્ટિસ્ટોને ઓળખી તો ન શકીએ ને ઓળખવાની જરૂરે ય ન પડે. સુરેખા પંડિતને તમે જોઇ છે, જે આ ફિલ્મની હીરોઇન પણ છે. ફિલ્મ 'અનુપમા'માં લતા મંગેશકરે ગાયેલું, 'ધીરે ધીરે મચલ, અય દિલે બેકરાર, કોઇ આતા હૈ...' ફિલ્મમાં આ સુરેખાએ ગાયું હતું. રણવીર કપૂરની 'મૉમ' જેમ રીટા ભાદુરીની 'મૉમ' ચંદ્રિમા ભાદુરી પણ કિશોરની મૉમના રૉલમાં છે.

સ્વચ્છ ફિલ્મો જોવી ગમે તો ખરી જ ને ? તો આ જોવા જેવી ખરી.

21/05/2014

અમેરિકાના થીયેટરમાં

અમેરિકામાં પગ મૂકતા પહેલા બે વાતો નિર્ણયના તબક્કે લઇને આવ્યો હતો. એક કે, અમેરિકાના વૈભવ કે જાહોજલાલીથી શક્ય છે, હું પ્રભાવિત થઇશ, પણ અંજાઇ નહિ જઉં ને બીજું, અમેરિકાથી અંજાઇને મારા દેશને મારા ગુજરાતીઓને ઉતારી નહિ પાડું. ''જોયું... લાઇનો તો અહીં પણ હોય છે ને કેવા બધા-એકબીજાથી મિનિમમ ત્રણ-ત્રણ ફૂટનું અંતર રાખીને ઊભા રહે છે...! કોઇ બૂમાબૂમ નહિ... કોઇ ધક્કામુક્કી નહિ... ને આપણે ત્યાં...? એ ટોપા... તારો બાપો અહીં કલાકથી લાઇનમાં મર્યો છે... ઘુસે છે શેનો?''

ઘુસ મારવાની વાત તો બહુ દૂરની છે. અહીં તમારી આગળ ઊભેલાને રીક્વૅસ્ટ કરો કે, 'મારે જરી ઉતાવળ છે... તમારી આગળ જઉં...?' તો ચેહરા પર અમેરિકન સ્માઇલ સાથે ''ઓહ શ્યૉર...' કહીને મારગડો કરી આપે... અને, આપણા દવે સાહેબ મૂળ તો ખાડીયાના ને? બસ, જ્યાં ને ત્યાં એમ જ ઘુસે રાખ્યા... હઓ!

યસ. અહીં આવે આજે સવા મહિનો થયો પણ મારી બીજી પ્રતિજ્ઞા યથાવત છે કે જેવો છે, એવો ભારત દેશ મારો છે. થોડું ઘણું અહીંનું સારૂં છે, તો ઇન્ડિયામાં ય ઘણું ઘણું સારૂં છે. કોઇનો મહેલ જોઇને પોતાનું ઝૂંપડું ફાલતુ ગણે, એવી પ્રજા ગુજરાતની નથી.

મારા ગુજરાતીઓ ગુજરાતમાં જ નહિ, અહીંયા ય હખણા રહે એવા નથી, પણ ભારત માટેનો દેશપ્રેમ બેશક ભારત કરતા અમેરિકાના ગુજરાતીઓમાં વધારે છે, એ વાત ડંકાની ચોટ પર કબુલવી પડે.

પણ પહેલી પ્રતિજ્ઞા ન પળાઇ... પેલી, અમેરિકાથી અંજાઇ નહિ જવાની પ્રતિજ્ઞા. મારા જીગરી દોસ્ત કૌશિક ગજ્જર સાથે ૧૦૨ માળના ''ઍમ્પાયર સ્ટેટ બિલ્ડિંગ''ના ધાબે ચઢ્યા પછી (૮૮-મા માળથી ઉપર નથી જવાતું... નીચે ય લિફ્ટમાં જ પાછું અવાય...) એ અગાશીયેથી ઠેકડો મારવો કે મરાવવો હોય તો ય બંદોબસ્ત સખ્ત છે. બહુ તમન્નાઓથી વાઇફ અને એની માં ને ઉપર સુધી લઇ આવ્યા હો, તો ય બાકીના સપના નીચે ઉતર્યા પછી જ પૂરા થાય... ઉપર એવી કોઇ ફૅસિલીટી નથી.) વિમાનોની વાત જુદી છે, બાકી કોઇ માણસ આટલી ૮૮ માળની ઊંચાઇથી ધરતી પરનું જીવન જોઇ શકતો નથી.... ત્યાંથી પોતે કેટલો ઊંચે છે, એ નહિ, બીજા કેટલા નીચે છે, એ જોવાનો અહમ સંતોષાય છે.

અભિમાન તો ત્યારે ઉપડે કે, અહીંના આપણા ગુજરાતીઓ ખૂબ જામ્યા છે. હજી મુંબઇમાં ઘરનું મકાન (''ઘરનું ઘર'' ના કહેવાય, 'ઈ... જરા સુધરો. મકાન ખરીદો એની સાથે એ લોકો તૈયાર ફૅમિલી આલતા હોય, તો ''ઘરનું ઘર'' બોલાય.) લેવાના ફાંફા પડે છે, ત્યાં અમેરિકાના મોટા ભાગના ગુજ્જુઓ પૅલેસ જેવા મકાનમાં રહે છે... પોતાના પૅલેસમાં. જે ભોજન અમેરિકાનો પ્રેસિડૅન્ટ બરાક ઓબામા લે છે, એ જ આપણા ગુજરાતીઓ લે છે.... જો કે, અહીં પ્રથા એવી છે કે, અહીં ''પેટ ભરવાનો'' સવાલ છે, ત્યાં સુધી જે અનાજ-પાણી ઓબામા વાપરે છે, એ જ અહીંનો દરેક નાગરિક ખાય છે. જમવા માટે અમેરિકા માત્ર સસ્તું જ નહિ, શ્રેષ્ઠ પણ છે. કોઇ ચીજમાં સૅકન્ડ-ક્વૉલિટી ન હોય.

યસ. બ્લૅક લોકો અહીં ચારે તરફ દેખાય છે. ઉંચ-નીચ હશે, તો ય નરી આંખે જોવા ન મળે. બ્લૅક ઓબામા રહે છે વ્હાઇટ હાઉસમાં... બ્લૅક-હાઉસમાં નહિ!

હા, પણ અમેરિકનોનું ઈંગ્લિશ સૅકન્ડ તો જાવા દિયો, થર્ડ કે ફૉર્થ નહિ, અઢારમી ક્વૉલિટીનું હોય છે. ગ્રામર તો એમની મધરોના લગ્નો કરાવવા ગયું, પણ સાલાઓ જીભમાં રબ્બર ભરાઇ ગયું હોય, એવા શબ્દોને મચડી-ફચડીને બોલે. હું મરવાનો થાઉં છું, જો એમાંના કોકની સાથે થોડી ઘણી ય વાત કરવાનો પ્રસંગ ઊભો થાય. પણ એમ કાંઇ આપણા ગુજ્જુઓ કોઇનાથી પાછા પડે...? (જવાબ : જરા ય ના પડે... જરા ય ના પડે... હોઓઓઓ' : જવાબ પૂરો)

મારે કોઇ ધોળીયા સાથે વાત કરવાની આવે ત્યારે હું, બહેરો-મૂંગો થઇ જઉં છું..... પછી એ લોકો મરે...! મને બધું સંજ્ઞાઓથી સમજાવવું ના પડે? મારો જીવનમંત્ર છે. મરવાનું હોય તો સામેવાળાને પહેલો ચાન્સ આપવો. એમાં ય, કોઇ બ્લૅકની સામે આવો તબક્કો આવે ત્યારે જલસા ય પડી જાય છે. એ લોકોની તો ડાન્સિંગ-લૅગ્ગવૅજ છે. બોલતી વખતે જ નહિ, ચાલતા ય એ લોકો ડાન્સ કરતા હોય, એવા ઝૂમે છે. એક નાનકડું વાક્ય બોલવા માટે આખા બૉડીના ૭૦ હજાર વળાંકો આપશે. અડધી વાત ખભાથી હાથના પંજા હલાવી હલાવીને કહેશે. દરેક વાતની શરૂઆત ''એય ડૂડ...વ્હોટ બ્રિન્ગ્સ યૂ હીયર, માન...?'' (પુરૂષ એટલે 'મૅન'નો ઉચ્ચાર એ લોકો, 'માન' કરે છે... ને 'ડૂડ' એટલે કે, 'આપણું, ''કેમ છો, ગુરૂ?'') પછી તો હવે હું કંટાળું એટલે કોઇને કોઇ બ્લૅકને ઊભો રાખીને, આવો અજાણ્યો બનીને વાતો કરવા માંડુ, જાણે મને સમજ પડતી નથી. (એ વાત જુદી છે કે, બે વખત, ''હેં-હેં?'' પૂછો એટલે અહીંની ફૅવરિટ 'માં' ઉપરની સૌથી ગંદી ગાળ સાંભળવા મળે.... કોઇ પંખો ચાલુ કરો!)

આપણે ત્યાં હું ઈંગ્લિશ લૅક્ચરો આપી શકું છું, પણ અહીં બધી ચાકીઓ બંધ થઇ જાય છે, જ્યારે આ લોકોની સાથે વાત કરવાની આવે છે. એ લોકોનો એક શબ્દ ય હું સમજી શકતો નથી. લેવા-દેવા વગરનું, ''ઓહ, યા યા...'' કરવામાં ભરાઇ પડાય, એના બદલે મારે આપણા ઈન્ડિયન ઈંગ્લિશમાં કહેવું પડે, ''હું તમારા ઈંગ્લિશ ઉચ્ચારો (સ્લૅન્ગ) સમજી શકતો નથી... પ્લીઝ, ઓછી સ્પીડમાં વાત કરશો?'' જવાબમાં મારી મજાક ઉડાડવાને બદલે અમેરિકનો મને ઍડજસ્ટ થઇને એવું સરસ બોલશે કે, એમના ઈંગ્લિશ કરતા એમની ડીસન્સી ઉપર અહોભાવ થઇ જાય.

અહીંના મલ્ટિપ્લૅક્સમાં મારા જુના દોસ્તો રાજકમલ પટેલ (સલાટપુર-સાબરકાંઠા) અને શિરીષ ભટ્ટ (મારા ખાડીયાના નાના સુથારવાડાનો 'માસ્તર') સાથે હું 'કૅપ્ટન અમેરિકા' જોવા ગયો. ફખ્ર થાય કે, આપણા ગુજરાત-મુંબઇના થીયેટરો એક દોરો ય ઉતરતા નથી. હા, ઑનેસ્ટીની વાત કરવી હોય તો, અહીંના થીયેટર માલિકો 'ચીટર્સ' નથી. ઠંડી ફેફસાં ફુલાવી દે એવી અને એમાંય વરસાદ.... માનવામાં નહિ આવે, પણ આખા થીયેટરમાં અમે ત્રણ જ ને છતાં, 'ધ શો મસ્ટ ગો ઑન...'ના ધોરણે શો પૂરો થયો. સવાલ એ છે કે, અમે ત્રણ ન હોત તો? તો ય તદ્દન ખાલી થીયેટરમાં ફિલ્મ ચાલી હોત? અફ કૉર્સ ચાલી હોત! અને ચાલે પણ છે. સિનેમા-માલિકો ફિલ્મ બનાવનાર સ્ટુડિયો સાથે કૉન્ટ્રાક્ટથી બંધાયેલા હોય છે. હજી આજે પણ અમદાવાદમાં મલ્ટીપ્લૅક્સ થીયેટરોમાં છેલ્લી ઘડીએ શૉ કૅન્સલ થવાની કે આખેઆખી ફિલ્મ બદલી નાંખવાની પરંપરા ચાલુ છે. અહીં પણ પૉપ કૉર્નના કૉમ્બો મળે તે અડધી ડોલ ભરીને મળે. ચાલુ ફિલ્મે તમે બધું ઝાપટી જાઓ તો ફ્રી-રીફિલ મળે, મતલબ કે, એક વાર પૈસા આપી દીધા પછી કૉકા કોલા કે પોપ કૉર્ન જોઇએ એટલી ફ્રીમાં મળે... તારી ભલી થાય ચમના... સાલું પોતાનું અને એક જ આપ્યું છે, નહિ તો આપણો ઇરાદો તો ડિનર લઇને જ આવવાનો હતો, 'ઇ! એક ટિકીટના દસ ડૉલર વસૂલાતો કરવાના કે નહિ?

ટીવી પર મને જોયા પછી અનેક ગુજરાતીઓએ કહ્યું, ''...ટીવી પર તો તમે સાવ ઉલ્લુ જેવા લાગતા'તા...!''

રૂબરૂમાં ઉલ્લુમાં ફેરફાર કરીને હું બીજા કોઇ જાનવર જેવો લાગતો હોઇશ, એ ઘટસ્ફોટ નથી થયો. (જો કે, સાઇડ-ફૅસથી હું સાલો ઉલ્લુ જેવો લાગું છું પણ ખરો....!)

સિક્સર

કૅટ્સકિલ-ન્યુયૉર્કના ડૉ. અશ્વિન હી. પટેલની મજાક... ''ભાજપ 'રામ'માં માને છે ને કોંગ્રેસ 'રોમ'માં...''

18/05/2014

ઍનકાઉન્ટર : 18-05-2014

* ટીવી સીરિયલો જોઇને પત્નીઓ લગ્નજીવનનો દાટ વાળી રહી છે, તો શું કરવું જોઈએ ?
- ટીવી બદલી નાંખવું જોઈએ.
(રાજેન્દ્ર અરોરા, અમદાવાદ)

* ભારત દેશની મોટી સમસ્યા કઇ છે ? રાજકારણ કે ભ્રષ્ટાચાર ?
- મને એનાથી મોટી સમસ્યા, પોતાના જ ધર્મ અને પોતાની જ જ્ઞાતિને સર્વોત્તમ ગણવાની લાગે છે.
(મુગ્ધા ઉલ્લાસ વોરા, જૂનાગઢ)

* આ વખતે મોદી વડાપ્રધાન બનશે કે શું ?
- હા.. મારી તો તબિયત વળી ક્યાં સારી રહે છે, ભ'ઇ ?
(આશિષ કોશીયા, સુરત)

* ફિલ્મ 'પથ્થર કે સનમ'માં પથ્થર જેવી સનમ વહિદા હતી કે મુમતાઝ ?
- થોડા માટે બંને બચી ગઇ... ! મને એ જાણવાનો બંનેમાંથી કોઇએ ચાન્સ જ ન આપ્યો !
(મધુકર માંકડ, જામનગર)

* લોકો વાહનની પાછળ તલવાર કે ઢાલના ફોટા મૂકાવે છે... અસલ શસ્ત્રો કેમ ગોઠવતા નથી ?
- તમે બહુ આગળ વધી રહ્યા છો.. મેં મારી ગાડી ઉપર ડિમ્પલ કાપડીયાનો ફોટો લટકાવ્યો છે...
(પ્રહલાદ રાવલ, રાજપિપળા)

* ઇલેકશન પછી કૉંગ્રેસનું શું થશે ?
- કોણ કૉંગ્રેસ...? એ કોઇ બંધ પડેલી મિલના કામદારનું નામ છે ?
(મનિષ કાછીયા, હાલોલ)

* નમો કૉંગ્રેસનું ઍન્કાઉન્ટર કરશે ?
- મરેલા માટે બે શબ્દ સારા બોલો. ઍન્કાઉન્ટર તો જીવિતનું થાય !
(આશિષ ચૌબીસા, ડૂંગરપુર-રાજસ્થાન)

* પોસ્ટકાર્ડ બંધ કરાવ્યા.. શું આપ પર્યાવરણ માટે ચિંતિત હતા ?
- મારી નોકરી માટે હતો...
(જયમિન ઠક્કર, અમદાવાદ)

* આસામના ચૂંટણી ઉમેદવારો દસમું ધોરણ પણ પાસ નથી... તો શું સંસદમાં આવા લોકો જશે ?
- થૅન્ક ગૉડ.. તમે સોનિયાજીનું ધોરણ પૂછ્યું નથી.
(અંકિત પ્રજાપતિ, કલોલ)

* તમને શું લાગે છે ? મતદાન કરવા જવું જોઈએ ?
- હવે જઈ આવો...
(વિજય લહેરૂ, રાજકોટ)

* ચૂંટણીમાં અશોક દવે ઊભા હોત તો ?
- .... તો પરિણામો પછી એ પ્રજાજોગ સંદેશો આપત, 'પ્રજાનો ચૂકાદો મને મંજૂર છે.'
(મયૂર સુરાણી, ભાવનગર)

* આટલા બધા પોસ્ટકાર્ડો લેવડાવ્યા, એ પડયા રહ્યા ! હવે શું, એ બધા પાછળ 'અશુભ' લખીને મૌનસિંહને જાવા દઉં ? (પંખો ચાલુ જ છે...!)
- હવે તેઓશ્રી નાહી નાંખવાને કાબિલ પણ રહ્યા નથી.
(રાજેશ કક્કડ, રાજકોટ)

* 'અબ કી બાર મોદી સરકાર...' તો ભાજપનું ભાવિ શું ?
- ભાજપને નામે કોઇએ ક્યાં વૉટ આપ્યો છે !
(મુર્તુઝા ત્રિવેદી, લીંબડી)

* મોદી દેશને તારશે કે ડુબાડશે ?
- નિવડે વખાણ છે, ભ'ઇ !
(કરીમ ધોળકીયા, દેવળીયા-અમરેલી)

* હવે તો મૂંગા ય મોબાઇલ રાખવા માંડયા છે... સુઁ કિયો છો ?
- કેમ ... પ્રજ્ઞાચક્ષુઓ ગૉગલ્સ નથી પહેરતા ?
(અજય વ્યાસ, બિલખા)

* કરમના સિધ્ધાંત વિશે આપ શું માનો છો ?
- એ જ કે, એ મને પૂછીને લખાયો ન હતો.
(રાજેશ દરજી, અમદાવાદ)

* સૂરજ હંમેશા પૂર્વ દિશામાં જ કેમ ઊગે છે ?
- કોઇનો એવો સ્વભાવ.. બેન !
(જાગૃતિ ડી. અમદાવાદ)

* તમારા જેન્તી જોખમ, પરવિણ ચડ્ડી, ધાંધલ-ધમાલ, દીકરી મસ્તાની... બધા કયાં ગયા ?
- જેન્તી તો અહીં અમેરિકામાં આટલા વર્ષે મળ્યો. પરવિણભ' ઇને હજી રૂપાળી સ્ત્રીઓ ગમે છે, છોકરાઓ મોટા થઇ ગયા.. જય અંબે.
(કંદર્પ દેવાશ્રયી, દુબાઇ-યુએઇ)

* ટીવી-સીરિયલોમાં આવતા ગોર મહારાજો પ્રસંગને અનુરૂપ શ્લોકો બોલતા નથી. શું તેમને એટલું પણ શીખવાડાતું નહિ હોય ?
- ઓહ ન્નો.... તમે હિંદી સીરિયલો જુઓ છો...? બા ખીજાતા નથી !
(જગદીશ ભટ્ટ, ભાવનગર)

* હવે ગમતીલાં ઈ-મેઇલને પોસ્ટકાર્ડની જેમ વહાલથી છાતીએ કેમ લગાવશો ?
- છાતીએ પોસ્ટકાર્ડ કે ઈ-મૅઇલને લગાડવાના ન હોય. એના લખનારને લગાડવાનો હોય !
(ડૉ. જ્યોતિ હાથી, રાજકોટ)

* જ્ઞાનને આદર છે કે વિજ્ઞાનને ?
- મને બેમાંથી એકેયની સમજ નથી. એક કામ કરો... તમને સમજ પડે નહિ, ત્યાં સુધી મારો આદર કરતા રહો.
(ભરતવન ગોસાંઇ, મુંબઇ)

* મેં યૂ-ટયુબમાં તમારો ઇન્ટરવ્યૂ જોયો.. તમે સમજવામાં અઘરા છો...!
- હા. એમ પાછો હું જુઠ્ઠો ખરો !
(મિલન સોનાગ્રા, ઉપલેટા)

* તાર તો બંધ થઇ ગયા.. હવે પોસ્ટકાર્ડ પણ બંધ કરાવશો ?
- હવે મારા ઘેર આવીને સવાલ પૂછવાની પ્રથા શરૂ કરવાનો છું.
(હેમીન એમ. શાહ, અમદાવાદ)

* તમારી પત્ની તમને પ્રેમથી શું કહીને બોલાવે છે ?
- એમાં વચ્ચે 'પ્રેમથી' શબ્દ ઉમેરવાની ક્યાં જરૂર હતી ?
(મનિષ દુધાત, રાજકોટ)

* તમને અમારા અમેરિકામાં શું ગમી ગયું ?
- ઓહ .. હજી તમને જોયા નથી.. કેવી રીતે કહું ?
(અર્ચના શિ. પટેલ, ફલોરિડા-અમેરિકા)

* સાંભળ્યું છે કે, તમે હમણાં તમારી કાર વેચવા કાઢી છે. આપણે લેવી છે...
- હા, પણ ફૅમિલી સાથે વેચવાની છે.
(ઉમેશ નાવડીયા, જલીલા-રાણપુર)